ദി ആര്‍ഗ്യുമെന്റേറ്റിവ് ഇന്റ്യനിലെ രണ്ടാമത്തെ ലേഖനം 'Inequality, Instability and Voice' എന്നാണ്. യാഥാസ്ഥിതികതയില്‍ നിന്നും വ്യതിചലിക്കാനുള്ള പ്രവണത പ്രോല്‍സാഹിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പാരമ്പര്യം ഇന്ത്യയ്ക്ക് ഉണ്ടെന്നും അത് ജനാധിപത്യത്തെ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നുമായിരുന്നു ആദ്യ ലേഖനത്തില്‍ സെന്‍ സമര്‍ത്ഥിച്ചത്. എന്നാല്‍ ഇത് നമ്മുടെ സാമൂഹിക അനാചാരങ്ങളെയോ അസമത്വത്തെയോ ഇല്ലാതാക്കുന്നതില്‍ എന്തെങ്കിലും തരത്തില്‍ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍ അന്വേഷിക്കുന്നത്.
ജാതിവ്യവസ്ഥ ഉള്‍പ്പെടെ അസമത്വത്തിന്റെ ഒരു നീണ്ട നിര തന്നെ ഇന്ത്യയലുണ്ടെന്നത് എല്ലാവര്‍ക്കും അറിയാവുന്ന കാര്യമാണ്. പല മതക്കാരും ഇന്ത്യയില്‍ വന്ന് അവരവരുടെ ജീവിതം നയിക്കുന്ന കാഴ്ച നമ്മള്‍ കാണുന്നുണ്ട്. എന്നാല്‍ ഇവിടെ നമ്മുടെ പാരമ്പര്യം സ്വീകരിക്കലിന്റേതാണ്. ഏത് മതക്കാരായാലും അവരെ സ്വീകരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ സ്വീകരിക്കുക (സംസ്കൃതത്തില്‍ സ്വീകൃതി എന്നാണത്രെ പറയുന്നത്) എന്നത് സമത്വം ഉറപ്പ് വരുത്തുന്നില്ല. ഈ സ്വീകാര്യതയെപ്പോലും ഹിന്ദുത്വ ശക്തികള്‍ എതിര്‍ക്കുന്നുണ്ട് എന്നുള്ളതും ഒരു സത്യമാണ്. എല്ലാ തരം ആളുകളെയും സ്വീകരിക്കുക എന്നുള്ളത് അതിന്റേതായ നിലയില്‍ പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്ന ഒരു നിലപാടുമാണ്. പക്ഷെ അസമത്വം അതുകൊണ്ട് ഇല്ലാതാവുന്നില്ല എന്ന് സെന്‍ പറയുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ അസമത്വം.
ജനാധിപത്യം പിന്തുടര്‍ന്നിട്ടും ഈ അസമത്വം ഇല്ലാതാവുന്നില്ല എന്നുള്ളത് പക്ഷെ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ പോരായ്മയായി കാണുകയല്ല വേണ്ടത്. ജനാധിപത്യം പൂര്‍വാധികം ശക്തിയോടെ നടപ്പിലാക്കുന്നതിലൂടെത്തന്നെയാണ് അസമത്വം ഇല്ലാതാവുക എന്ന് സെന്‍ പറയുന്നു. ഉദാഹരണമായി കാണിക്കുന്നത്, നമ്മുടെ ഭരണഘടന ഉറപ്പ് തരുന്ന കാര്യങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്യം മാത്രമല്ല, Directive Principles of State Policy എന്ന ഭാഗത്ത് ചില സാമ്പത്തിക, സാമൂഹിക അവകാശങ്ങളും ഉണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, എല്ലാ കുട്ടികളുടെയും നിര്‍ബന്ധിത വിദ്യാഭ്യാസം, എല്ലാവര്‍ക്കും ഉപജീവനത്തിനുള്ള അവകാശം എന്നതെല്ലാം. ഇതൊന്നും ഇല്ല എന്ന് വരുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ കോടതിക്ക് ഇടപെടാം എന്ന് മാത്രമല്ല, ജനങ്ങള്‍ പ്രക്ഷോഭിക്കുകയും ചെയ്യും.
