രാത്രി നെറയെ വെളിച്ചം.
വലിയ നഗരം.
കൊളങ്ങളും തടാകങ്ങളും തന്നെ.
പിന്നെ പാലങ്ങള്‍.
പണിതോണ്ടിരിക്കണ മെട്രോ റെയിലുകള്‍
ചുറ്റും അഴുക്ക്
സോപ്പ് പതയാത്ത വെള്ളം.
അവടത്തെ ഭക്ഷണത്തിലാകെ കഴിച്ചട്ടിഷ്ടപ്പെട്ടത് ഒരു വഴുതനങ്ങ ഫ്രൈ. വഴുതനങ്ങ എനിക്ക് തീരെ ഇഷ്ടല്ല. പക്ഷെ ഇത് ബജി പോലെയാണ്. കഴിച്ചു.
ഗതികെട്ടൊരുദിവസം മസാലദോശ വാങ്ങി ബിഗ് ബസാറീന്ന്. നൂറ് രൂപ. സന്തോഷായി.
കൊതുകുകളാണ്. കൊച്ചീലിള്ളേന്റെ എരട്ടീടെരട്ടീണ്ടാവും. അതോണ്ട് എല്ലാ ഹോട്ടല്‍ മുറികളിലും ജനലിലൊക്കെ ഒട്ടിച്ചുവെയ്ക്കാന്‍ പറ്റണ കൊതുകുവലകളാണ്. അതിന്റുള്ളീക്കൂടെയേ ഒക്കെ കാണാന്‍ പറ്റുള്ളു.
വഴീലെറങ്ങി നടന്നാ ഇവടത്തേതിന് നേരെ വിപരീതായിട്ട് ഒരൊറ്റ മന്‍ഷ്യന്‍ നോക്കില്ല. വേറേം നഗരങ്ങളില് പോയിട്ട്ണ്ട്. ഹൈദരബാദ്. ഡെല്ലി. അവടെയൊക്കെ ആള്‍ക്കാര് തുറിച്ച് നോക്കാറും ഒന്ന് നോക്കിപ്പോവാറും (check you out) ഒക്കേണ്ട്. ഇവടെ പക്ഷെ തുണീല്ലാണ്ട് നടന്നാലും ഒരു മന്‍ഷ്യന്‍ നോക്കില്ലാന്ന് തോന്നുണു. ശരിക്കും. അത്രയ്ക്ക് disinterested.
പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ എല്ലാരും അവടെ പൊകവലിക്കുംന്ന് തോന്നുണു. വഴീല് കാണണ മിക്കവാറും ആള്‍ക്കാര് സിഗരെറ്റ് പൊകച്ചോണ്ടാണ് നിക്കണതും നടക്കണതും. പെണ്ണുങ്ങളല്ലാട്ടോ. കള്ള് ഷാപ്പുകളോ ബാറുകളോ കണ്ടില്ല. കൊറവാണ് എണ്ണം ഏതായാലും. മിക്ക സ്ത്രീകളും (അവടത്തോര്) സാരിയാണ്. ഉള്ളില് ബ്രാ ഇടണത് കൊറവാണ്. വയസ്സായോരും സാരിയന്നെ. ബ്ലൌസിടാണ്ട്.
ബംഗാളികളെന്തിയ്താല് സ്വന്തം ഭാഷേലേ സംസാരിക്കുള്ളു. അരിശം വരും ചെലപ്പൊ. ബംഗാളി അറിയാത്തോണ്ടാണല്ലോ ഹിന്ദീല് ചോദിക്ക്യണത്. അപ്പഴൊക്കെ ബംഗാളീല് ഉത്തരം. സഹികെട്ട് മമ്മി ഒരു ദിവസം മലയാളത്തില് അവരോട് തിരിച്ച് വര്‍ത്താനം പറയാന്‍ തൊടങ്ങി. ഒരു എബ്സര്‍ഡ് നാടകം പോലെ തോന്നിച്ചു.
cost of living വളരെ കൊറവാവണം. കാരണം ഒരാള്‍ക്ക് ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ പതിനൊന്ന് രൂപയൊക്കെ മതി. നമക്കല്ലേ ഭക്ഷണം പിടിക്കാത്തതുള്ളു. അവര്‍ക്ക് പിടിക്കിണ്‌ണ്ടാവല്ലോ.
തിരിച്ച് ട്രെയിന്‍ കേറാന്‍ നേരത്ത് ആദ്യായിട്ട് Information counter ഇല്ലാത്ത ഒരു റെയില്‍‌വേ സ്റ്റേഷന്‍ കണ്ടു. Santragachi.
ഹൈദരബാദ് ഭയങ്കര ഇഷ്ടാണ്. ഡെല്ലി ഇഷ്ടായില്ല. ബാംഗ്ലൂര് കൊഴപ്പല്യ. പ്രത്യേകിച്ച് താല്‍പര്യൊന്നൂല്ല്യ. കല്‍ക്കട്ട, വെറുപ്പ്. വെറും വെറുപ്പ്. മാറുമായിരിക്കും. കൊറെകാലം അവടെ നിന്ന് കഴിഞ്ഞാല്.
വലിയ നഗരം.
കൊളങ്ങളും തടാകങ്ങളും തന്നെ.
പിന്നെ പാലങ്ങള്‍.
പണിതോണ്ടിരിക്കണ മെട്രോ റെയിലുകള്‍
ചുറ്റും അഴുക്ക്
സോപ്പ് പതയാത്ത വെള്ളം.
അവടത്തെ ഭക്ഷണത്തിലാകെ കഴിച്ചട്ടിഷ്ടപ്പെട്ടത് ഒരു വഴുതനങ്ങ ഫ്രൈ. വഴുതനങ്ങ എനിക്ക് തീരെ ഇഷ്ടല്ല. പക്ഷെ ഇത് ബജി പോലെയാണ്. കഴിച്ചു.
ഗതികെട്ടൊരുദിവസം മസാലദോശ വാങ്ങി ബിഗ് ബസാറീന്ന്. നൂറ് രൂപ. സന്തോഷായി.
കൊതുകുകളാണ്. കൊച്ചീലിള്ളേന്റെ എരട്ടീടെരട്ടീണ്ടാവും. അതോണ്ട് എല്ലാ ഹോട്ടല്‍ മുറികളിലും ജനലിലൊക്കെ ഒട്ടിച്ചുവെയ്ക്കാന്‍ പറ്റണ കൊതുകുവലകളാണ്. അതിന്റുള്ളീക്കൂടെയേ ഒക്കെ കാണാന്‍ പറ്റുള്ളു.
വഴീലെറങ്ങി നടന്നാ ഇവടത്തേതിന് നേരെ വിപരീതായിട്ട് ഒരൊറ്റ മന്‍ഷ്യന്‍ നോക്കില്ല. വേറേം നഗരങ്ങളില് പോയിട്ട്ണ്ട്. ഹൈദരബാദ്. ഡെല്ലി. അവടെയൊക്കെ ആള്‍ക്കാര് തുറിച്ച് നോക്കാറും ഒന്ന് നോക്കിപ്പോവാറും (check you out) ഒക്കേണ്ട്. ഇവടെ പക്ഷെ തുണീല്ലാണ്ട് നടന്നാലും ഒരു മന്‍ഷ്യന്‍ നോക്കില്ലാന്ന് തോന്നുണു. ശരിക്കും. അത്രയ്ക്ക് disinterested.
പ്രായപൂര്‍ത്തിയായ എല്ലാരും അവടെ പൊകവലിക്കുംന്ന് തോന്നുണു. വഴീല് കാണണ മിക്കവാറും ആള്‍ക്കാര് സിഗരെറ്റ് പൊകച്ചോണ്ടാണ് നിക്കണതും നടക്കണതും. പെണ്ണുങ്ങളല്ലാട്ടോ. കള്ള് ഷാപ്പുകളോ ബാറുകളോ കണ്ടില്ല. കൊറവാണ് എണ്ണം ഏതായാലും. മിക്ക സ്ത്രീകളും (അവടത്തോര്) സാരിയാണ്. ഉള്ളില് ബ്രാ ഇടണത് കൊറവാണ്. വയസ്സായോരും സാരിയന്നെ. ബ്ലൌസിടാണ്ട്.
ബംഗാളികളെന്തിയ്താല് സ്വന്തം ഭാഷേലേ സംസാരിക്കുള്ളു. അരിശം വരും ചെലപ്പൊ. ബംഗാളി അറിയാത്തോണ്ടാണല്ലോ ഹിന്ദീല് ചോദിക്ക്യണത്. അപ്പഴൊക്കെ ബംഗാളീല് ഉത്തരം. സഹികെട്ട് മമ്മി ഒരു ദിവസം മലയാളത്തില് അവരോട് തിരിച്ച് വര്‍ത്താനം പറയാന്‍ തൊടങ്ങി. ഒരു എബ്സര്‍ഡ് നാടകം പോലെ തോന്നിച്ചു.
cost of living വളരെ കൊറവാവണം. കാരണം ഒരാള്‍ക്ക് ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ പതിനൊന്ന് രൂപയൊക്കെ മതി. നമക്കല്ലേ ഭക്ഷണം പിടിക്കാത്തതുള്ളു. അവര്‍ക്ക് പിടിക്കിണ്‌ണ്ടാവല്ലോ.
തിരിച്ച് ട്രെയിന്‍ കേറാന്‍ നേരത്ത് ആദ്യായിട്ട് Information counter ഇല്ലാത്ത ഒരു റെയില്‍‌വേ സ്റ്റേഷന്‍ കണ്ടു. Santragachi.
ഹൈദരബാദ് ഭയങ്കര ഇഷ്ടാണ്. ഡെല്ലി ഇഷ്ടായില്ല. ബാംഗ്ലൂര് കൊഴപ്പല്യ. പ്രത്യേകിച്ച് താല്‍പര്യൊന്നൂല്ല്യ. കല്‍ക്കട്ട, വെറുപ്പ്. വെറും വെറുപ്പ്. മാറുമായിരിക്കും. കൊറെകാലം അവടെ നിന്ന് കഴിഞ്ഞാല്.
No comments:
Post a Comment